TANER AY
Bazı İslâmcı oluşumların dışındaki Türk Sağı’nın ve Türk Solu’nun birinci takımları İttihat ve Terakki içinden çıkmışlardır. Bu da karanlık güçlerin kitlesel sol-sağ çatışması tahayyüllerini Soğuk Savaş periyoduna kadar büyük ölçüde imkânsızlaştırmıştı. Soğuk Savaş devrindeyse bloklar ortasındaki gerginlik Türk Sağı’nın ve Türk Solu’nun ‘millî’ karakterlerinden saptırılması fırsatını yaratınca, her iki siyasal akımda yapısal değişiklikler gerçekleştirildi. Bu yapısal değişiklik bütünüyle çatışma temeline nazaran yapılmıştı. Büyük istihbarat servislerine çalışan mihrakların tasarısı olarak iki taraf ortasındaki çatışma fiilen 4 Ocak 1968 günü başlatıldı ve 12 Eylül 1980 darbesine kadar da iki taraftan binlerce kişi öldürüldü. Birebir tabanca ile sabah bir solcunun, öğlenden sonraysa bir sağcının vurulmasına sık sık şahit oluyorduk. Uğur Mumcu’nun o ‘kirli’ tabancalardan birkaçının seri numaralarını verdiğini anımsarsınız. Bütün cinayetler sonuçta tıpkı aklın işi olmasına rağmen, solculara ‘Kahrolsun faşistler!’, sağcılaraysa ‘Kahrolsun komünistler!’ sloganları attırılması pek manidardı. Zira, politikleşmiş üzere görünen kitleler ya ‘Mankurtlaştırıldıkları’ için akılcı düşünemiyorlardı ya da ‘karanlık adamlar’ sağın ve solun takımlarının büyük kısmını oluşturuyordu. Bu nedenlerle 12 Eylül günü sağ-sol çatışmasının ‘tasarlandığı gibi’ birden bitirildiğini ve yeni rejimin oyların yüzde 91.37’si ile kabul edildiği kanısındayım.
Bizim jenerasyon ‘bir tasarı olarak’ sağ-sol çatışmasını üniversitelerde ve mahallelerde yaşadı. Herkes bir taraftan olmak zorunda bırakılıyordu. Ortalarından az sayıda ‘Mankurtlaşmamış’ solcu ve sağcı çıkması acı bir hakikat olmasına rağmen, hepsinin dünden bugüne dogmalara hiç teslim olmadan dimdik yaşamalarınıysa pek bedelli buluyorum. Onlardan biri Hayri Yıldırım’dır. Fakülteyi tıpkı periyotta okuduk. Ancak, mâlûm nedenle öğrenciliğimiz sırasında bir arkadaşlığımız olmadı. Mezuniyetlerimizin ardındansa uzun yıllar boyunca tıpkı kurumda avukatlık yaptık, bir yaz da ailelerimizle birlikte tatil için Marmaris’te buluşmuştuk. 2009 yılına kadar adliyelerde ve Bankalar Birliği’nde karşılaşıyorduk, 2011 yılındaysa doğup büyüdüğü Tarsus’a dönünce irtibatımız bir süre için koptu.
Üç haftadır Hayri Yıldırım’ın Hitabevi Yayınları’ndan çıkan ‘Bütün Eserleri’ dizisinin üç kitabına daldım. Evvel ‘Dinler, Yobazlar, Misyonerler, Yabancı Okullar’ı okudum. Daha evvel KARAR’da yazdığım üzere, bu araştırmasının ‘Giriş’ kısmını kıymetli ve bedelli buluyorum. Lakin, benim asıl ilgimi çeken onun ‘Sömürgeci Batı’nın Barbarlık Tarihi’ başlıklı araştırması oldu. İçindeki her kısmı dikkatle okudum. Herkese öneririm. Bilhassa de hukuk, siyasal ve iktisat öğrencilerine. ‘Barbarlık Tarihi’ ayrıyeten beni ’76 yılına yuvarladı. Hukukta birinci sınıftayken çift numaralı arkadaşlarımızın Server Tanilli’nin ‘Uygarlık Tarihi’ teksirini okuduklarını anımsıyorum. Bizler de o teksiri merakımızdan Filiz Kitabevi’nden almıştık. Hayri’nin ‘Barbarlık Tarihi’ tıpkı Server Tanilli’nin ‘Uygarlık Tarihi’ üzere çok keyifli ve okuru daha fazla araştırmaya yönelten bir kitap. Fakat, okuduktan sonra kitaplığınızdaki bir rafa yerleştirip bırakmayın, başucunuza alın ve uykunuz kaçtığında rastgele bir kısmı açıp tekrar okuyun.
‘Bütün Eserleri’ dizisinin birinci kitabı olan ‘Türkçü Devlet Adamı Mahmut Esat Bozkurt’a başladım lakin, şimdi bitiremedim. Bozkurt’a neden 2005 yılından itibaren sistematik bir biçimde saldırıldığını da kitabı bitirdiğimde anlamış olacağım. Hepimiz Bozkurt’a saldıranların ortasında Osman Sevecen, Vahap Coşkun, Aydın Engin, Hüseyin Çelik, Muhsin Kızılkaya ve Özcan Yeniçeri üzere isimlerin bulunduğunu biliyoruz. Çok farklı ve birbirlerine düşmanlık besleyen görüşlerdeki bu insanların Bozkurt’a hücumda birlik olmaları size de oldukça tuhaf gelmiyor mu?
NECİP FAZIL TÜRKÇÜ DEĞİL DEMİŞTİ
Hayri Yıldırım, ömrü boyunca yanlışsız bildiği Türkçülükten hiç sapmadı; daima Yusuf Akçura’nın, Ziya Gökalp’in, Nihal Atsız’ın ve Mustafa Kemal Atatürk’ün milliyetçi çizgisini savundu. Bir keresinde, ‘milliyetçi’ olarak söylem edilen partinin, Ahmet Arvasi’nin ve Necip Fazıl’ın ‘Türk-İslâm’sentezini temsil ettiği için Türkçü olmadığını belirttiğini anımsıyorum. 2012 olmalı, kalp krizinden hastahânede yatarken, kendisinin Türkçülük anlayışına da ışık tutacak mahiyette bir Nihal Atsız kitabı yazmak istediğini yakınlarına söylediğini duymuştum. Taburcu olur olmaz da dediğini yaptı. Togan Yayınları’ndan 2013 yılında çıkan ‘Son Türkçü Atsız’ kitabını bir arkadaştan alıp çabucak okumuştum. Aslını ararsanız, Hayri, Tarsus’ta hayata âdeta ikinci kez doğmuştu; daima okuduğunu, gece gündüz araştırdığını ve kesintisiz yazdığını biliyor, haberlerini bir orta Beyhan’dan ve Talat’tan alıyordum. Onun Togan Yayınları’ndan ‘3 Mayıs Irkçılık Turancılık Davası’ ve Aygan Yayıncılık’tan ‘Nejdet Sançar’ kitapları hummalı Tarsus periyodunun eserleridir.