Usta sanatçı Bülent Ortaçgil, 1969 yılında başladığı mesleğini “Elli Buçuk” ismini verdiği yeni albümüyle sürdürürken yarım asırlık mesleğini bu akşam Harbiye Açık Hava’da 26 sanatçı dostunun iştirakiyle kutlayacak. “Elli Buçuk”, Ortaçgil’i sevenler için birtakım sürprizlere sahip. İki kısımdan oluşan çalışmanın birinci kısmı olan “Elli”de dördü büsbütün yeni ve biri de 1984’te yazılmış toplam beş müzik bulunuyor. İkinci kısımda, yani “buçuk”ta ise sanatkarın bugüne kadar hiç yayımlanmamış dokuz kaydı yer alıyor. “Buçuk”ta Ortaçgil’in bilinen müzikleri “Anlamsız”, “Yüzünü Dökme Küçük Kız” ve “Şık Latife”nin de birinci halleri var.
BBC Türkçe’den Burak Atabay’ın sorularını yanıtlayan Ortaçgil, “buçuk” albümünü, sevenlerine ve arşivcilere, elli yılın kendisi için nasıl geçtiğini göstermek üzere yayımlamaya karar verdiğini söyledi.
‘SÖZEL DÜNYAM ÇOK DEĞİŞMEDİ’
Ortaçgil, bu elli yıl içerisinde nasıl bir yol aldığına ait “Hem kelamda hem müzikte, hem çalışta hem de düzenleme mantığında, natürel ki bu 50 yılın bir gelişmesini hissediyorum üzerimde. Lakin benim sözel dünyam çok fazla değişmemiş. O ilişki dikkatli dinleyici tarafından çabucak anlaşılıyor. Yani 1969 yılındaki müziklerde söylediğim içerik o denli çok da abartılı farklı değil şimdikinden” diye konuştu.
‘MÜZİK YAPMAK İÇİN TÜM KURALLARI ZORLADIM’
Sanatçı, “50 yıl öncesine dönersek, gelecek yıllar için duyduğunuz tasalar ve kaygılar var mıydı?” sorusuna şöyle cevap verdi:
“Olmaz mı? Müzik seviyordum, çalmayı seviyordum ve öbür bir tutkum yoktu. Kardeşimle birlikte yalnızca müzik dinliyorduk. Batıyı dinliyorduk. Türkiye’deki yabancı okullarda okuyorduk. Batı dünyasındaki müzikal gelişmelerden haberimiz vardı. 60’ların sonlarında tanınan müzik dünya çapında bir evrime uğradığında, gençlik yaşlarımızda bunları yaşadım. Bu olayları birebir takip ettim.
Çocukken, 9 yaşında Amerika’da, Türkiye’de TV yokken Elvis Presley’i dinledim ve etkilendim bunlardan. Lakin söylediğim üzere ben Türkiye’de bütün eğitimimi, beyaz yaka yetiştirilmek üzere aldım. Hasebiyle o denli bir avantaj vardı cebimde. Müzik yapmasam, müzikle yaşamasam diğer türlü yaşayabileceğim bir eğitimim vardı. Bunu kullandım mecburen. Müzik yapmadım, mühendislik yaptım bir devir. Müzik yapmak için de bütün kaideleri zorladım.
‘MÜZİK YAPMASAM HASTA BİR ADAM OLURDUM’
Norveç’e gittim orada kaldım ki, tahminen müzikle yaşarım diye. Lakin bütün bunlarda yaş ögesi kıymetli. İnsan doğduğu topraklara her biçimde bağlı oluyor. O topraklarda yetişiyor, o kanıdan kopamıyorsun. 30 yaşından sonra öteki bir ülkenin insanı olamıyorsun. O nedenle döndüm Türkiye’ye ve madem mühendislik yapamıyorum, müzik yaparım diye düşündüm. Şayet hayat o denli yürüseydi, ruhsal olarak rahatsız ve hasta bir adamla konuşuyor olacaktın. Fakat o denli yürümedi. Ben de müzik yapma bahtını buldum.
‘HER TARAFIMDA TÜRKİYE’DEN İZLER VAR’
“Şarkılarınızın şablonu Batılı bir müziğe dayanıyor. Batıyla rekabet edebilecek bir müzik yaptığınızı bahsettiniz. Yaptığınız bu müzikle uluslararasılaşabilir miydiniz?” sorusuna Ortaçlıgil şu karşılığı verdi:
“Oradaki sorun şu; müzik yazıcısı olarak kendimi Türkçe söz edebilen bir adamım. İngilizce tabir edebilmek için, İngiliz doğmak ya da çok uzman bir takımla çalışmanız lazım. Lakin o vakit da müzik müellifinin istediğini yazmak üzere bir talihi kalmıyor. Profesyonel bir dünyanın takımının bir modülü olabiliyorsunuz fakat. Ben İngilizce konuşuyorum fakat şarkıyı İngilizce düşünmüyorum ki, Türkçe düşünüyorum. Yıllarca Türkiye’de yaşamaktan ötürü, sağımda solumda, her tarafımda Türkiye’den izler var. Bunları İngilizce söylesem çok fazla şey değişmez ve Batı ile sözel dünyada örtüşmem. Yapay olur. Yapay olmaması için ise profesyonel bir grupla yapmak gerekiyor. O vakit da işin tadı kaçar.
“Buçuk” albümünde İngilizce bir müziğim var. Yazmışım o denli bir kelam. O vakitler Donovan’lar, Bob Dylan’lar dinlediğim çağdı. Yaptığım onlarla aşağı üst yarışabilecek bir şeydi. O kadar da altında değildi. Fakat yaş 17-18’di. Ortadan yıllar geçtikten sonra rastgele bir şarkıyı İngilizce düşünmemeye başladım. O denli müzik yazmıyorum hiç.
‘TÜRKİYE’DE HER ŞEY YIKILIYOR’
Ortaçgil, “Sizin müzik yaptığınız 50 yıllık vakit diliminde Türkiye’deki değişim sizi nasıl etkiledi?” sorusu karşısında şöyle konuştu:
“Geçenlerde Diyarbakır’da çaldım; ondan bir gün evvel Batman’daydım. Bunlar en yakın 10 yıl evvel çaldığım yerlerdi. Mimari açıdan inanılmaz değişmiş. Tanıyamadım. Birebir vakitte kentler kendi özelliklerini kaybetmiş. Her yer birbirine benziyor. Bartın’a gidiyorsun, Afyon’dan farkı yok. Diyarbakır Merzifon’la benzeşiyor. Apartmanlar, yapılar, kahveciler… Ekonomik dünya entegrasyonu, kapitalizm vs. yarattığı bir şey olsa gerek. Beşerler bunu değişim ya da daha hoşa gitme olarak görüyor. Sorun orada.
Aslında o denli bir şey değil. Gidip de Almanya’nın bir köyünde, “Schubert bu tarihlerde burada yaşamıştır” ibaresini gördüğüm vakit zevkten deliriyorum. Bu türlü bir tarih orada duruyor. O beşerler kentin o tarihinden bugününe kadar taşımakla övünüyorlar. Bunun hoş olduğunu hissediyorlar. Ancak Türkiye tam aksi. Her şey yıkılıyor. Türkiye’nin yüzde 50’sinin doğduğu konut yıkılmış, yerine yeni bir şey yapılmış.”
Röportajın tamamı için tıklayın