Almanya’da yalnızca bir kaç gün evvel gazetelerin manşetlerinde şu cümle yer almıştı: “Gençlerin sayısı hiç bu kadar azalmadı.”
2021 yılı sonunda Almanya’da her on şahıstan biri 15-24 yaşları ortasındaydı ve bu da 8,3 milyondan fazla beşere tekabül ediyordu. Buna karşılık 65 yaş üzeri insan sayısı 18 milyondan biraz fazla olarak tespit edilmişti.
Toplumun giderek yaşlandığı Almanya bir demografik değişimin tam ortasında bulunuyor. Bu olumsuz gidişatın önüne geçilebilmesi için doğum yahut göç oranlarında gözle görülür bir artış olması gerekiyor. Halbuki doğum da göç de yetersiz. Nüfusun süratle yaşlanmasının tesiri bilhassa bir noktada kendini hissettirecek: Emekli aylıkları…
Çünkü Almanya’da emekli maaşları “Ek fiyat prosedürü” olarak isimlendirilen bir prosedürle finanse ediliyor. Yani çalışanların aylıklarından kesilen emeklilik primleri direkt emeklilik kasalarına aktarılıyor ve burada toplanan paralar tekrar emeklilere maaş olarak ödeniyor. Bu şu manayla geliyor: Şu anda nizamlı olarak çalışan ve toplumsal güvenlik primi ödeyen bireyler, daha evvel birebir kurallarda çalışıp prim ödeyip emekli olanları finanse ediyor.
Ancak Almanya’da devlet şimdiden emekli maaşlarını vergi gelirleri üzerinden sübvanse etmeye başladı.
Gençler ve yaşlılar ortasında Jenerasyonlar Sözleşmesi
Almanya’da uygulanan sistem, emeklilik kasalarına emekli maaşlarını finanse edecek kâfi ölçüde prim ödenmesi halinde işliyor. Buna Jenerasyonlar Mukavelesi deniliyor. Bu da yaşlanan bir toplumda kilit noktayı oluşturuyor. OECD datalarına nazaran günümüzde Almanya’da emeklilik kasalarına prim yatıran her 100 bireye 37 emekli düşüyor. Bu sayının 2050’de 58’e çıkması bekleniyor. Öteki ülkelerde durum daha da makus. Örneğin Japonya’da 2050 yılında çalışan her 100 kişinin 81 emeklinin maaşını ödeyeceği hesaplanıyor.
Bu durum emekli maaşlarının düşmesi ya da ya da çalışanların emeklilk kasalarına daha fazla prim ödemeleri sonucunu doğuruyor. Bunların olmaması için de devletin emeklilik fonlarına olan dayanağını artırması gerekiyor.
Devletin sübvansiyonları dışında üzerinde konuşulan bir seçenek de emeklilik yaşının 70’e çıkarılması. Almanya’da emeklilik yaşı 65’ten 67’ye kademeli olarak yükseltilmişti.
Kısa bir mühlet evvel, Metal Bölümü Patronlar Birliği Lideri Stefan Wolf mevzuyu tekrar gündeme taşıdı. Bilhassa patronlar sık sık emeklilik yaşının uzatılmasını öneriyor. Lakin bu teklif genelde pek sıcak karşılanmıyor. Münih Yaşlanma İktisadı Merkezi’nden Johannes Rausch, “Emeklilik yaşının kademeli olarak yükseltilmesi her vakit çok tanınan olmayan bir tedbirdir. Bu nedenle siyaset kurumu tarafından mümkün olduğunca erteleniyor, lakin sonuçta rahatlatıcı tesirleri de geciktirilmiş oluyor” diyor.
Rausch, er ya da geç -daha çok ileri bir zamanda- emeklilik yaşının artan hayat beklentisine nazaran yine belirleneceğini öngörüyor. Rauscha’a nazaran bunun avantajları var. Zira halihazırda istikrarın korunması için yeteri kadar prim ödeyen var. Rausch bu bağlamda örneğin, primlerin az ölçüde yükseltilmesi ile emekli maaşlarının artırılabileceğini belirtiyor. Uzman böylelikle toplumda bir güzelleşme sağlanabileceğini vurguluyor.
OECD, 20 üye ülkenin 38’inde emeklilik yaşının erkeklerde 66,1’e, bayanlarda ise 65,5’e yükseleceğini varsayım ediyor. Danimarka, İtalya yahut Estonya üzere emeklilik yaşının hayat beklentisine bağlı olduğu ülkelerde, emeklilik yaşının da çok daha yüksek olacağı şimdiden görülüyor. Japonya’da emeklilik yaşı sabit tutuluyor fakat bu ülkede çalışmaya devam eden emeklilerin sayısı epeyce yüksek.
Yüksek emeklilik yaşı eleştirisi
Buna rağmen şimdi 70 yaşında emeklilik konusunda bir uzlaşı sağlanabilmiş değil. Alman Yaşlılık Meseleleri Merkezi (DZA) Enstitüsü Lideri Clemens Tesch-Römer, emeklilik yaşı belirlenirken salt ekonomik ölçütlerin göz önünde bulundurulamayacağını belirterek, “Bir emeklilik sisteminde yalnızca finansmana dikkat etmemeliyiz” diyor. Bu bağlamda neyin finanse edileceği ve emekli maaşlarının sağlanıp sağlanamayacağının değerli olduğunu vurgulayan uzman, “70 yaşında emeklilikte gördüğüm bir sorun, düşük gelirli şahısların ve bilhassa de kısa ve muhtemelen hastalığa bağlı iş biyografileri olan bireylerin dezavantajlı duruma düşecek olmaları” ikazında bulunuyor.
Zira düşük eğitim düzeyine sahip beşerler istatistiksel olarak daha erken ölüyor. Bu nedenle daha geç yaşta emekli olmak, bu beşerler için daha kısa bir emeklilik müddeti manasına geliyor. Tesch-Römer’e nazaran, emeklilik yaşını yükseltmeden evvel öbür seçenekler devreye sokulmalı. Örneğin nitelikli göçün artırılması, iş ve aile hayatının birbiriyle uyumlu hale getirilmesi, gençlere yeterli bir temel eğitim verilmesi uzmanın teklifleri ortasında bulunuyor.
Uzman ayrıyeten şu anda Almanya’da başka emeklilik fonlarına ödeme yapan memurlar ve özgür meslek sahiplerinin birebir fona dahil edilmesini de öneriyor.
Yaşam uzunluğu öğrenme
Bettina Schmitkunz’u bu tartışmaların hiç biri ilgilendirmiyor. Birkaç gün içinde 63 yaşına girecek ve kısa mühlet sonra da emekli olacak. 40 yıldır Nürnberg Üniversitesi Hastanesi’nde hemşire olarak çalışan Schmitkunz, işini “oldukça ağır” olarak tanımlasa da, emeklilikte çalışmayı düşünüyor.
Deneyimli hemşire, “Sadece kendim için konuşabilirim fakat, formda ve yeterli olduğum sürece, kendimi zorlarım. Kasım ayından itibaren emekli olup her şeyden elimi çekmek istemiyorum” diyor.
DW’ye konuşan Schmitkunz, birçok meslektaşı için de durumun misal olduğunu vurguluyor. Lakin bu durumda çalışma şartlarının daha farklı olması gerektiğini belirterek, “Örneğin yaşlılar artık fizikî olarak çok fazla çalışmamalı, bunun yerine, meslek okulu öğrencileri ve mesleğe yeni başlayanlarla daha ağır bir biçimde çalışmalı ki bunun için olağan günlük hayatta kimsenin vakti yok” diye konuşuyor.
DZA’dan Clemens Tesch-Römer için de bu kıymetli bir nokta. İnsanların uzun müddet çalıştığı bir ortamda edindiği tecrübelerini ömür uzunluğu öğrenmeyi teşvik etmek hedefiyle paylaşmasının değerine dikkat çeken Tesch- Römer, “Eğitim, hayatın tüm basamaklarında gerçekleşmeli, zira gelecekte hiçbir çalışan öğrendiği meslekte kalmayacak ve hayat uzunluğu eğitime bugün olduğundan çok daha fazla yatırım yapmamız gerekecek” diye konuşuyor. Tesch-Römer’e nazaran 70 yaşında emekli olmak, gereğince formda olan ve çalışmak isteyenler için bir seçenek olabilir.
Çözüm olarak daha fazla esneklik
Tesch- Römer hayat beklentisiyle kontaklı emeklilik yaşının dezavantajlarının avantajlarından daha ağır bastığına da vurgu yapıyor. Ona nazaran sabit bir yaş sonunun olması yararını gösteriyor. Daha fazla esnekliğin ise gelecek için bir tahlil olabileceğini belirtern Tesch-Römer, “Açıkça belirlenen bir hudut koymak yeterlidir, zira bu türlü olunca bağlantı kurmak kolay olur, fakat birçok ek tahlile de gereksinim olacaktır. Emeklilik yaşı üste hakikat esnek olmalı lakin 67 yaşına kadar çalışamayan insanlara da yaşlılıkta güzel bir ömür sunabilmek için aşağı hakikat da esneklik sağlanmalı” teklifini lisana getiriyor.
Almanya’nın bir tahlil bulmak için hala vakti var. Yaşlanan toplumun gereksinimlerine nazaran uyarlandığında, 65 yaşından sonra da çalışabilecek durumda olan zinde insanlara imkan tanıyan esnek bir emeklilik olabilir.
Demografik değişimin Almanya’yı bu tarafta harekete geçirmesi beklenen.